Είναι η επέμβαση που με ένα σύνολο τεχνικών, δύναται να ανυψώσει, αλλά και να γεμίσει τους γλουτούς, αποκαθιστώντας το σχήμα, το μέγεθος και τη συμμετρία τους.

Το δέρμα και οι μύες μπορεί να δείχνουν χαλαρωμένα, ενώ ο λιπώδης ιστός να έχει ατροφήσει. Έτσι ο γλουτός χάνει το σφρίγος και τη σφαιρικότητά του, λαμβάνοντας μια μορφή, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα αισθητικά κριτήρια μιας εκ των πλέον σεξουαλικών περιοχών, που αφορά και τα δύο φύλλα.

Ο άνω και ο έξω πόλος του γλουτού είναι συνήθως οι περιοχές που χρειάζονται επιπλέον όγκο για να δείξουν γεμάτες και σφαιρικές, ενώ και η περίσσεια δέρματος και μαλακών μορίων του κάτω πόλου, θα πρέπει επιμελώς να διορθωθούν.

Η κάθε εποχή καθορίζει τα δικά της αισθητικά κριτήρια για τον ορισμό του κάλους. Μπορούμε να πούμε όμως μετά βεβαιότητος πως η περιοχή των γλουτών απασχολούσε ανέκαθεν και εντόνως τον ορισμό της ομορφιάς και της σεξουαλικότητος. Αφουγκραζόμενοι την τέχνη, από τα αρχαιοελληνικά αγάλματα, έως τους αναγεννησιακούς πίνακες, όπου οι γλουτοί απεικονίστηκαν με λεπτομέρεια, προβάλλοντας τόσο τη γυναικεία σεξουαλικότητα, όσο και την ανδρική ρώμη και ετοιμότητα, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως η εν λόγω περιοχή, ανέκαθεν αποτελούσε σημείο αναφοράς. Σήμερα τα αισθητικά κριτήρια επιτάσσουν σφριγηλούς, σφαιρικούς, περισσότερο γεμάτους και γυμνασμένους γλουτούς.

Οι χρησιμοποιούμενες τεχνικές, έχουν ως στόχο κυρίως τη διόρθωση της κατανομής του λίπους, με λιποαναρρόφηση από μια περιοχή περρίσειας λίπους και την τοποθέτησή του, σε περιοχή με έλλειμα όγκου. Η λιποαναρρόφηση γίνεται με τη χρήση ειδικών κανουλών με ατραυματικό, χωρίς αιχμή άκρο. Η τοποθέτηση του λίπους γίνεται κατόπιν ειδικής επεξεργασίας του.

Κατά τη διάρκει της τοποθέτησης, γίνεται ελαφρά υπερδιόρθωση της περιοχής, αφού συνυπολογιστεί το ποσοστό του λίπους, το οποίο θα απορροφηθεί από τον οργανισμό.

Στο τέλος ο γλουτός μπορεί να παρουσιάσει ανόρθωση 3-10 εκατοστά ανάλογα την περίπτωση.

Μια άλλη τεχνική που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε επιλεγμένες περιπτώσεις είναι η αυξητική γλουτών με χρήση ενθεμάτων σιλικόνης. Ενώ ως τεχνική ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη εδώ και αρκετά χρόνια, δύο βασικά μειονεκτήματα της μεθόδου, δεν την κατέστησαν μέθοδο απολύτου εκλογής, όπως συμβαίνει με τα ενθέματα στην αυξητική μαστών. Το ένα κύριο μειονέκτημα αποτελεί η αυξημένη πιθανότητα επιμόλυνσης του τραύματος και κατ’ επέκταση του ενθέματος λόγω της θέσης του και το άλλο είναι η περιστροφή του ενθέματος λόγω της μεγάλης κινητικότητος της περιοχής. Με ειδικά εξελιγμένες και νέες τεχνικές, μπορούμε να πούμε πως οι πιθανότητες να «γυρίσει» το ένθεμα, μειώνονται κατά πολύ, καθώς επίσης, εάν ο ασθενής ακολουθήσει αυστηρά τις ιατρικές μετεπεμβατικές οδηγίες και η περίπτωση επιμόλυνσης, μειώνεται εντυπωσιακά.

Η επέμβαση γίνεται συνήθως υπό γενική αναισθησία.

Μετεπεμβατικά γίνεται σύσταση για χρήση ειδικού ελαστικού κορσέ, ενώ για κάποιες ημέρες θα πρέπει να αποφεύγεται το δυνατόν η καθιστή θέση, ιδίως σε σκληρές επιφάνειες καθώς και η ύπτια κατάκλιση.