ΡΙΝΟΠΛΑΣΤΙΚΗ – RHINOPLASTY
Είναι η επέμβαση στη μύτη που έχει ως στόχο τη λειτουργική και αισθητική βελτίωσή της. Λειτουργικά, θα πρέπει η αναπνοή να γίνεται απρόσκοπτα, ενώ αισθητικά, να εναρμονίζεται με το σύνολο του προσώπου ακολουθώντας αισθητικά κριτήρια και δείχνοντας ταυτόχρονα φυσική, χωρίς να γίνεται αντιληπτή η επέμβαση.
Η μύτη, είναι το ορατό τμήμα της αναπνευστικής συσκευής και αποτελεί το κέντρο του προσώπου, στο οποίο δύναται να προσφέρει ή να αφαιρέσει πόντους από τη συνολική εμφάνιση. Αποτελείται από το δέρμα και από το σκελετό που το στηρίζει, ο οποίος διακρίνεται στο οστέινο και τον χόνδρινο τμήμα του. Ο χόνδρινος σκελετός μάλιστα, αυξάνεται σε μέγεθος και στην ενήλικη ζωή του ατόμου, ενώ το δέρμα παχαίνει. Η μύτη εσωτερικά χωρίζεται σε δύο θαλάμες (ρουθούνια), μέσω ενός τοιχώματος, που ονομάζεται διάφραγμα.
Η ρινοπλαστικη (rhinoplasty) είναι από τις πλέον τεχνικές επεμβάσεις πλαστικής χειρουργικής και απαιτεί ιδιαίτερη εξειδίκευση από τον πλαστικό χειρουργό.
Τα βασικά αισθητικά κριτήρια είναι: μύτη ίσια και όχι σκολιωτική, ευθεία ή κοίλη και όχι με ύβο-καμπούρα και να μην είναι πλατιά στη ράχη ή την κορυφή της. Όμως το ποια μύτη είναι η επιθυμητή, ανάγεται εν πολλοίς σε προσωπικά αισθητικά κριτήρια. Άλλωστε τα αισθητικά κριτήρια μεταβάλλονται στο χωρόχρονο και πλέον επηρεάζονται από προβεβλημένα άτομα του θεάματος και της μόδας σε θεαματικούς ρυθμούς.
Αυτό σημαίνει πως πρέπει να προηγηθεί ενδελεχής συζήτηση με τον πλαστικό χειρουργό, προκειμένου να καταστούν σαφείς οι επιθυμίες του υποψηφίου για επέμβαση και κατόπιν να προσαρμοστούν στις ρεαλιστικές δυνατότητες, εφόσον υπάρχει απόκλιση.
Η ηλικία που θεωρείται κατάλληλη για ρινοπλαστική είναι αυτή από την οποία έχουν διαμορφωθεί στο μεγαλύτερο βαθμό τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Περίπου δηλαδή, τα 16 έτη για τις γυναίκες και τα 18 για τους άνδρες.
Οι τεχνικές ρινοπλαστικης διακρίνονται στην ανοικτή και την κλειστή μέθοδο (open rhinoplasty and closed rhinoplasty).
Στην κλειστή ρινοπλαστικη (closed rhinoplasty), μικρές τομές γίνονται εντός της μύτης και από αυτές διορθώνεται ο ρινικός σκελετός. Χρησιμοποιείται για μικρότερης έκτασης επιδιορθώσεις, όπως περιορισμένη ανόρθωση ακρορινίου ή αφαίρεση ύβου. Η λεπτομερής επιδιόρθωση του ακρορινίου (το κατώτερο τμήμα της μύτης) ή η ανάγκη τοποθέτησης μοσχευμάτων με μεγάλη ακρίβεια, αποτελούν αποτρεπτικό παράγοντα χρήσης της μεθόδου αυτής.
Στην ανοικτή τεχνική ρινοπλαστικης (open rhinoplasty), πραγματοποιείται μικρή τομή στη στυλίδα (την εμφανή δομή μεταξύ των δύο ρουθουνιών), ώστε να μπορεί να αποκαλυφθεί το εσωτερικό της μύτης, της οποίας πλέον ο χειρουργός έχει άριστη εποπτεία. Η μικρή αυτή τομή σχεδόν εξαφανίζεται σε λίγους μήνες και μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να αφήσει μικρή ουλή. Αν και η τεχνική είναι λίγο πιο τραυματική και έχει ελαφρώς μεγαλύτερο χρόνο αποκατάστασης, οι δυνατότητες τροποποίησης της μύτης είναι μεγαλύτερες στην ανοικτή ρινοπλαστική.
Στο ακρορίνιο (nasal tip, tip rhinoplasty) μπορεί να πραγματοποιηθεί αλλαγή της προβολής, της γωνίωσής του και του όγκου του. Η επέμβαση του ακρορινίου θεωρείται υψηλών απαιτήσεων από τεχνικής άποψης και απαιτεί εμπειρία. Πολλές είναι εκείνες οι περιπτώσεις που ζητούν διόρθωση εκείνου και μόνο του σημείου και πραγματικά όταν διορθωθεί, βελτιώνεται η εικόνα ολόκληρου του προσώπου.
Το σκολιωτικό (στραβό) διάφραγμα (deviated septum,) είναι αυτό το οποίο δεν διαιρεί ισότιμα τις δύο ρινικές θαλάμες. Ανευρίσκεται περίπου στο 80% του πληθυσμού και η αιτιολογία είναι κυρίως η τραυματική. Όμως από αυτό το μεγάλο ποσοστό, δεν αναπτύσσουν όλοι λειτουργικό πρόβλημα. Στη διόρθωση του διαφράγματος, εκτός των αισθητικών λόγων της «στραβής μύτης», αξίζει να προβούμε όταν προκαλούνται προβλήματα όπως η χρόνια ρινική συμφόρηση, το ροχαλητό ή άπνοια ύπνου, δυσκολία στην αναπνοή ακόμα και κεφαλαλγίες.
Η επέμβαση ρινοπλαστικης η πλαστική μυτης αλλάζει επίπεδο δυσκολίας εάν έχει επαναχειρουργηθεί. Ενδεχόμενη επανεπέμβαση ρινοπλαστικης (revision rhinoplasty) θα πρέπει να γίνεται αφού παρέλθει ένα τουλάχιστον έτος από την πρώτη επέμβαση. Θα πρέπει να έχει βεβαιωθεί επιπλέον ο χειρουργός πως η απόφαση για επανεπέμβαση δεν βασίζεται στις ανικανοποίητες, μη ρεαλιστικές προσδοκίες της πρώτης επέμβασης.
Πιο απαιτητική γίνεται η ρινοπλαστική και όταν, αντί για το σύνηθες, που είναι να αφαιρούμε τμήματα της ρινός, θα πρέπει να προσθέσουμε, κυρίως με μεταφορά μοσχευμάτων, όπως της κροταφικής περιτονίας ή χόνδρων από τα αφτιά, τις κατώτερες πλευρές ή τα λαγόνια οστά.
Η επέμβαση της ρινοπλαστικης διαρκεί περίπου 2 με 3 ώρες και γίνεται υπό γενική αναισθησία (σπάνια με τοπική αναισθησία και καταστολή) ενώ ο ασθενής εξέρχεται την επομένη ημέρα.
Ένας μικρός νάρθηκας τοποθετείται για περίπου μία εβδομάδα στη ράχη της μύτης, κυρίως για να υπενθυμίζει στον ασθενή την επέμβαση και να βρίσκεται σε μια εγρήγορση, ώστε να προσέχει την περιοχή και λιγότερο για λόγους σταθεροποίησης. Εντός της μύτης τοποθετούνται ειδικά ταμπόν πωματισμού, τα οποία και αφαιρούνται την επομένη ημέρα.
Μετεγχειρητικά μπορεί να εμφανιστεί άλγος το οποίο αντιμετωπίζεται εύκολα με απλά αναλγητικά. Για λίγες ημέρες ο ασθενής φέρει ήπια οιδήματα και αιματώματα γύρω και κάτω από τα μάτια. Αυτά εξαφανίζονται περί τη δεύτερη εβδομάδα, οπότε γίνονται ορατά και τα πρώτα αποτελέσματα, τα οποία όμως απέχουν αρκετά από τα τελικά, αφού η εικόνα βελτιώνεται διαρκώς τους επόμενους μήνες.
Συνοψίζοντας, η ρινοπλαστική (rhinoplasty) είναι μια επέμβαση υψηλών τεχνικών απαιτήσεων που έχει εξελιχθεί πολύ. Πλέον η εποχή που το κοινό ζητούσε μία «Γαλλική μύτη» και τα αποτελέσματα ενός πλαστικού αποτελούσαν αντίγραφα το ένα του άλλου, έχουν οριστικά παρέλθει. Ο προσεκτικός σχεδιασμός, που λαμβάνει υπόψιν του το πρόσωπο στην ολότητά του, ως κάτι μοναδικό, με μοναδικές ανάγκες, δείχνει το δρόμο προς την επιτυχία, η οποία βασίζεται στο τρίπτυχο : λειτουργική μύτη, όμορφη και αρμονική ως προς το υπόλοιπο πρόσωπο.